4 Ιουνίου 2012

Τζημερουσία

Καλά τα λέει ο κ. Θάνος Τζήμερος. Δεν μπορεί ο μετανάστης, που είναι και μαυριδερός, να μιλάει για κατώτερα ημερομίσθια. Θα κάτσει να δουλέψει με φραγκοδίφραγκα: «Οταν κάποιος φεύγει από μια χώρα όπου το επίπεδο αμοιβών είναι 1 δολάριο τη μέρα είναι πρόθυμος να εργαστεί με αμοιβή που μπορεί να είναι κατώτερη από τον κατώτατο μισθό της χώρας προορισμού, αλλά πάντως είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα έπαιρνε στη χώρα του». Κακώς δεν πρόσθεσε και την υιοθέτηση ποινών της ισλαμικής δημοκρατίας. Όταν κάποιος είναι μουσουλμάνος και κλέψει, να του κόψουν το χέρι. Κι επίσης αν έχει κατέβει από τα Χίντου Κους, να μην ζητά καμπινέ στον καταυλισμό φιλοξενίας. Στο χώμα να πάει.
Ο κ. Θάνος Τζήμερος διατείνεται ότι το κόμμα του, Δημιουργία ξανά!, εκφράζει την κοινή λογική. Παρουσιάστηκε ως κόμμα που δεν έχει σχέση με τίποτε και κανέναν από το παρελθόν, εκφράζοντας απόψεις που φάνηκαν ως φιλελεύθερες. Οσο ξύνουμε την επιφάνεια, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ένα κόμμα συντηρητικό, πατριωτικό, ξενοφοβικό, ομοφοβικό. Εντάξει, οι περισσότεροι υποψήφιοι ήταν πετυχημένοι επαγγελματίες, άμωμοι της πολιτικής. Τούτο ασφαλώς δεν τους καθιστά φιλελεύθερους. Μέσα σε λίγες ημέρες, μετά τις εκλογές, οι απόψεις διίστανται: πρόκειται για σχήμα λαϊκής Δεξιάς, άκρας Δεξιάς, κεντροδεξιάς, σκέτης Δεξιάς; Δεν θα κολλήσουμε στον προσδιορισμό. Το βέβαιον είναι ότι είναι ένα κόμμα ασυνεπές.
Ακριβώς μετά τις εκλογές αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του κόμματος η εξής διαβεβαίωση: «Η ψήφος εμπιστοσύνης στη Δημιουργία, ξανά! δεν είναι εξαγοράσιμη, ούτε προς πολιτική εκμετάλλευση. Είναι η ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή των πολιτών για τη στήριξη ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού σ’ αυτή τη χώρα. Θα την τιμήσουμε». Τίμησαν τη συνειδητή επιλογή συνεργαζόμενοι με τον κ. Στέφανο Μάνο, ο οποίος τους καταδέχτηκε όταν απερρίφθη η πρότασή του προς το ΠαΣοΚ για κοινή εκλογική κάθοδο. Τούτων δοθέντων θα έπρεπε να επιμηκυνθεί το μότο του κόμματος και από «Πολιτική χωρίς πολιτικούς» να γίνει «Πολιτική χωρίς πολιτικούς αλλά με επικοινωνιολόγους». Φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο το αμπαλάζ από το περιεχόμενο.
Ένα παράδειγμα για το ποιος είναι ο κ. Τζήμερος και πώς θέλει να φαίνεται ότι είναι. Υπόθεση Αδελφάτο. Ντρεπόταν να συνεργαστεί με τον κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτο, φοβούμενος πιθανώς ότι ο ομοφυλοφιλία είναι μεταδοτική. Είπε ότι διαφωνεί μαζί του οριζοντίως, διαγωνίως, καθέτως (κάτι που έγινε αντιληπτό ως διαφωνία μπρούμυτα, ανάσκελα). Ενώ λοιπόν ο κ. Τζήμερος έβλεπε Βαλλιανάτο και φυλαγότανε, έφτασε στο σημείο, λίγες ημέρες αργότερα, να εκπλήξει με τις προχωρημένες δηλώσεις του: «Ολα τα ζευγάρια, ανεξάρτητα από τον ερωτικό τους προσανατολισμό, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επισημοποιήσουν τη σχέση τους». Και το προχώρησε: «Οσον αφορά στην υιοθεσία, το ιδανικό θα ήταν ένα παιδί να μεγαλώνει με μητέρα και πατέρα. Όμως, προκειμένου να μεγαλώσει σε ένα ίδρυμα, προτιμώ τη θαλπωρή ενός σπιτιού – κι ας μην πρόκειται για μια τυπική οικογένεια».
Το πρόβλημα με τον κ. Θάνο Τζήμερο δεν είναι ότι αλλάζει άποψη, ότι προσαρμόζεται σε όσα θέλουν να ακούσουν οι πιθανοί ψηφοφόροι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει προσδιορίσει καν τις πρώτες ύλες του για να ξέρουμε επακριβώς πότε και πόσο ανακατεύει τα ιδεολογικά υλικά του.
(της Λώρη Κέζα από ΤΟ ΒΗΜΑ, 30-5-’12)
Σχόλιο Μπουρλότο: Σύνηθες φαινόμενο αλλαγή άποψης και θα θα θα θα .. εδω και πολλά πολλά χρόνια.

11 Ιανουαρίου 2012

Πίνακας, «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και ο Ελύτης γράφει για τον Picasso . . .

(Ο ΠΙΝΑΚΑΣ)
                                                                                                                   (Εκτός από τον πίνακα «Γυναίκα» που δώρισε στην Ελλάδα,Ο Πάμπλο Πικάσο   έκανε και το παραπάνω σχέδιο σαν προσωπική συμβολή στο διεθνές κίνημα στήριξης,«ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» για να μην  εκτελεστεί ο Μπελογιάννης.










«Το καλοκαίρι του ’51 που η τύχη το ‘φερε να ζήσω για δεύτερη φορά κοντά στον Picasso (στη Γαλλία). Ο Picasso με το παράδειγμά του, μ’ έβγαλε από πολλά συμπλέγματα, κυρίως από τη δυσκολία συναρμογής ανάμεσα στο Δυτικό και το Ανατολικό πνεύμα. Ο Picasso ήταν σχεδόν ένας αρχαίος Έλληνας κοντά μου. Μισόγυμνος, γεροδεμένος, μαυρισμένος από τον ήλιο, κατοικούσε, στο πείσμα των εκατομμυρίων του, σ’ ένα μικρό ταπεινό σπιτάκι του Vallauris, απ’ αυτά που θυμίζουν τα δικά μας τα νησιώτικα. Κυκλοφορούσε μ’ ένα βρακί, ζωγράφιζε, κατέβαινε στο Golf-Juan μπάνιο, έτρωγε τον περίδρομο, κι έπεφτε με τα τέσσερα, για να κάνει το αλογάκι στην Paloma, το μικρό του τότε κοριτσάκι. Την αίσθηση που οι Έλληνες είχανε απαρνηθεί – του ήλιου και του έρωτα στην πρώτη, στην αρχική τους σημασία -, την ασκούσε σαν παλιός μυθικός βασιλιάς που το μεγαλείο του δεν βρίσκεται στην ισχύ και στην εξουσία, αλλά στις απλές κι άνετες χειρονομίες του. […]
Σε μια μεγάλη ξύλινη παράγκα, λίγα μέτρα πιο κάτω, που τη χρησιμοποιούσε για εργαστήριο γλυπτικής, έβρισκες έναν άλλο θησαυρό βγαλμένον από τα ίδια μυθικά μεσογειακά βάθη, αρχέτυπα της κουκουβάγιας, σ’ όλα τα πιθανά μεγέθη και σχήματα, της κατσίκας, που κατάφερνε να ενσωματώσει μπουκάλες και τενεκέδες και τρύπια πανέρια, όλα τα τυχαία ευρήματα μιας έρημης ακρογιαλιάς, που ακόμη διατηρούσανε, θα ‘λεγες, επάνω τους τη φρέσκια κάψα του μεσημεριού και τη γεύση της άρμης, τέλος, άλλα μικρά ζώα και πετούμενα, ψαράκια, κοκόρια περιστέρια. «Όταν είναι νύχτα να ονειρεύεσαι, αλλά όταν ξημερώνει ν’ ανοίγεις το παράθυρο διάπλατα», έλεγε. «Όλα τα πράγματα του κόσμου έχουν δικαίωμα στο φως». Και μια μέρα που του κλαιγόμουνα για την κατάσταση στην Ελλάδα με κοίταξε με τα μεγάλα μαύρα μάτια του αυστηρά: «Να τα βλέπεις κι από την άλλη τους όψη τα πράγματα», μου είπε. «Αν δεν ήτανε συντηρητικά τα καθεστώτα πώς θα μπορούσαμε του λόγου μας να ‘μαστε επαναστάτες;», και ξέσπασε σε δυνατά γέλια, για να μην καταλάβω αν μιλάει σοβαρά ή αστειεύεται…Μιαν άλλη φορά, ένα μεσημέρι, με πήρε απ’ το μπράτσο και κάναμε όλη τη διαδρομή της αμμουδιάς. «Κοιτάξτε, κοιτάξτε», μου έκανε κάθε τόσο κι έδειχνε με το δάχτυλο μπροστά τις καταμέλαψες ξανθές που κυκλοφορούσανε με πελώριους φελλούς στα πόδια και πελώριες ψάθες στο κεφάλι και σχεδόν τίποτε άλλο….
«Έτσι είναι και σε σας στην Ελλάδα; Τις άτιμες… έχουν το διάολο μέσα τους…». Φαινότανε περισσότερο ένας μάγκας στα δεκαεφτά του χρόνια παρά ένας ένδοξος στα εβδομήντα του. Και μόνον η φυσική μου δειλία μ’ εμπόδιζε να του φωνάξω πόσο τον παραδέχομαι τέτοιον που είναι, τι τεράστιο μάθημα δίνει με το παράδειγμά του στους σοβαροφανείς (τους δικούς μας προπάντων), τι συνέπεια ανάμεσα στα καθημερινά του «χούγια» και στα «χούγια» της τέχνης του…».
 Ο.Ελύτης,Ανοιχτά χαρτιά-(Κείμενο: Equivalences chez Picasso), ΙΚΑΡΟΣ


*Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στα δελτία έβαζαν άλλο πίνακα κάθε φορά..τώρα λογικό ένας απλός ρεπόρτερ που βγάζει το ψωμάκι του πως να πάει σε μία πινακοθήκη...και το σκίτσο για αυτούς τους προστάτες της τέχνης που έλεγαν ένα έργο είχαμε απο τον Πικασο για την Ελλάδα. . .


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...