{Κύριε,
Ἐγώ ἡ γυναίκα
…..
Ἐσύ πού είσαι το έλεος…}
«Μα για ποια ακολασία μιλάμε? Ο ύμνος είναι ευθυγραμμισμένος με το δόγμα της χριστιανικής κοινότητας, ας πούμε των Ορθοδόξων, που επικράτησε μεταξύ των διαφορετικών εκδοχών αρχέγονου χριστιανισμού. Κάθε ομάδα δίνει και τη δικής της ερμηνεία στη συνάντηση του Χριστού με τη γυναίκα.
Προσωπικά βλέπω στο πρόσωπο του Ιησού έναν αρκετά προχωρημένο για τα μέτρα της εποχής του άνθρωπο. Όταν είπε "ο αναμάρτητος πρώτος να πετάξει την πέτρα" μας δίδαξε ότι ουδείς είναι αναμάρτητος. Και πρόσθεσε "ούτε εγώ σε κατακρίνω". Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θεωρούσε ούτε τον εαυτό του αναμάρτητο. Και στο τέλος όταν είπε στην καταφοβισμένη γυναίκα "πήγαινε και μήν αμαρτάνεις" τι εννοούσε? Κατά τη γνώμη μου ήθελε να πει:
"μην αφήνεις κανένα να σε εξευτελίζει, μάθε να χαίρεσαι τη χαρά του κορμιού σου με σύντροφο τον άνδρα που ξέρει να δίνει, να αγαπά, να θυσιάζεται. Μη σπαταλάς τον έρωτα στα σκοτάδια της βίας και της εξουσίας των ανδρών που νοιάζονται μόνο για τη δική τους ηδονή. Μάθε πως είσαι και σύ πλάσμα του θεού και αξίζεις τη ζωή και τη χαρά στην πληρότητά της. Αρνήσου την κατάστση του πράγματος και του ζώου που η ανδροκρατική κοινωνία σε τοποθέτηση σε και διεκδίκησε εκείνη "της" ανθρώπου. Μπορείς και το αξίζεις"...
Αυτά κατάλαβε η αδικημένη και πονεμένη γυναίκα τούτης της βραδιάς, που ο Ιησούς αγκάλιασε με την αγάπη του, γι' αυτό και ξαναγύρισε με πολύτιμο μύρο, που δεν τσιγκουνεύτηκε να χύσει στα πόδια του, προς σκανδαλισμό όλων των καθώς πρέπει ανθρώπων της τότε και της σημερινής υποκριτικής κοινωνίας.
Να γιατί τον σταύρωσαν!»
«η βία και η εξουσία είναι στοιχεία της φύσης. Ωστόσο ως άνθρωπος ορίζεται το όν εκείνο που πορεύεται στην υπέρβαση τους. Προφανώς το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του κόσμου είναι ελαττωματικό. Το κακό και ο πόνος το αποδεικνύουν. Γι αυτό οι μεγάλοι μύστες, οι μεγάλοι προφήτες, οι μεγάλοι ποιητές προτείνουν τρόπους για να μειώσουμε τον πόνο της ζωής. Οι δυό κορυφαίοι κατά τη γνώμη μου είναι ο Βούδας και ο Ιησούς. Ο πρώτος πρότεινε ένα στ' αλήθεια πλήρες και μεθοδικό σύστημα αποδοχής και εσωτερίκευσης του κακού μέσω της πνευματικής απάθειας. Ο δεύτερος, ο Ιησούς, πιο συναισθηματικός και τρυφερός, δίδαξε ότι το κακό και ο πόνος είναι ανυπέρβλητα για τις ανθρώπινες πλάτες και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να απαλυνθούν και γίνουν πιο υποφερτα: να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, να αγκαλιαστούμε μπροστά στην βαναυσότητά τους. Αυτή τη σημασία έχει το κήρυγμά του για την αγάπη. Βέβαια τότε και τώρα η ΑΓΑΠΗ είναι το ζητούμενο. Όσοι πιστοί της προσέλθετε.»
«Αν η γυναίκα δεν πάρει τη θέση που δικαιούται τότε ο κόσμος δεν έχει μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που τα εξουσιαστικά συστήματα συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων θρησκειών, κυρίως των μονοθεϊστικών, κράτησαν τη γυναίκα και το παιδί, έξω από τη δημόσια ζωή και πολλές φορές τη χρησιμοποίησαν και τη χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό όπλο, ως αιχμή του δόρατος στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Σκέψου που ήταν η γυναίκα πριν 30-40 χρόνια στην ορθόδοξη Ελλάδα και πως αντιμετωπίζεται ακόμη και σήμερα στο χώρο του Ισλάμ. Με λύπη διαπιστώνουμε ότι ακόμη και στις μέρες μας λιθοβολούνται γυναίκες για λόγους ερωτικής συμπεριφοράς, 2000 χρόνια μετά από τότε που ο Ιησούς διέκοψε έναν τέτοιο χυδαίο λιθοβολισμό. Και τι ειρωνεία το γεγονός αυτό να γιορτάζεται από μια εκκλησία ανδροκρατική και εξουσιαστική, που υποβιβάζει την πράξη της στο επίπεδο της μιαρής αμαρτωλότητας ώστε να εγκλωβίσει τους πιστούς της στα ηθικά στερεότυπα εκείνων των φαρισαίων που κατηγόρησε ο Ιησούς!»
