Κάτου ἀπ'το πεῦκο πού βούιζαν τά κλαριά του σάν ποτάμι κι ἔτριζε τό κορμί του στον ἀέρα, βρῆκαν μιά καρδιά πού εἶχε πεθάνει - μά δέ μποροῦσε νά λησμονήσει.
Βελονιές μυριάδες, μικρές βελονιές,σχημάτιζαν ἀπάνω της τό περίπλοκο κέντημα τῶν πόνων - πού δέν τό ζωγράφισαν ποτέ χέρια φτωχής κόρης σέ δαντέλλα μηδέ τ'ἄστρα στόν οὐρανό.
Κάτου απ'το πεῦκο ἡ πεθαμένη καρδιά ἐστέναζε κι ἔλεγε :
- Δέ στενάζω πού οἱ πληγές μου ἦταν μυριάδες - μόνο στενάζω πού ἦταν μικρές, πού ἦταν βελονιές.
Ὁ ἄπρεπος λόγος, τό πλάγιο χτύπημα, τό βαμμένο χαμόγελο, τό μῖσος πού ἔτρεμε πρίν χτυπήσει, η δειλία πού δέν τόλμησε να κυττάξει πίσω γιά νά ἰδεῖ ἄν ἐκέντησε - αὐτές ἦταν οἱ πληγές μου.Πέθανα χωρίς νά μέ χτυπήσει ἕνα σπαθί. Τέλειωσα λίγο-λίγο, ἀπό κεντρί. Κι ὅμως μέ χτυποῦσε τό γένος τῶν ανθρώπων - αὐτό πού δημιούργησε τόν πόλεμο καί τήν ἱστορία!
