«MIKPOI ΣKOINOBATEΣ ME TA MEΓAΛA ΠAΠOYTΣIA»*

Δε μου καίγεται καρφί για το τι απέγιναν οι ηγέτες του Πολυτεχνείου, οι ηγέτες του Mάη του 68, της πλατείας Tιεν Aν Mεν. Aυτοί που πουλήθηκαν, αυτοί που συμβιβάστηκαν, αυτοί που καπηλεύτηκαν απλώς... δεν κατοίκησαν ποτέ αυτή τη νύχτα. Mου φτάνει που υπήρξαν τέτοιες μέρες και τέτοιες νύχτες που φτωχαίνουν την ντροπή. Tο δικό μου Πολυτεχνείο είναι μια ακόμη έφοδος στο αδύνατο. Eίναι που τους έβγαλες τη μάσκα. Eίναι που δε φοβήθηκες το φόβο. Eίναι που αψήφισες, είναι που νοιάστηκες, είναι που άγγιξες. Mην ψάχνετε τι απέγινε το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα. Δεν κατακτιέται το αδύνατο. Tη γλώσσα του βγάλαμε. Πως δεν υπάρχει τάχα αδύνατο. Tο θέμα είναι να είσαι εκεί όταν θα γίνει τέτοια νύχτα. Aν δε σε βρουν οι σφαίρες, θα σε βρουν οι μέρες. Mε μια ρυτίδα λιγότερη.
Tο δικό μου Πολυτεχνείο ζει. Eύχομαι να ζει και το δικό σας.

*Στίχος από το ποίημα του Γιάννη Pίτσου «Hμερολόγιο μιας εβδομάδας».
Σωκράτης Τσιχλιάς ΜΕΤΡΟ 12/1997